29/01/2025 - Συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τους Ντραφιώτες καλλιτέχνες κ Ηλία Σδούκο και κ Μαρία Ηλιάνα Κατσούρα με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών

Συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τους Ντραφιώτες καλλιτέχνες κ Ηλία Σδούκο και κ Μαρία Ηλιάνα Κατσούρα με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών

Ο διακεκριμένος Ντραφιώτης δεξιοτέχνης βιολίστας κ Ηλίας Σδούκος και η Ντραφιώτισα δραματική σοπράνο κ Μαρία Ηλιάνα Κατσούρα με την μαγευτική φωνή της μας χάρισαν υπέροχες μουσικές στιγμές στη Συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, σε έργα των δύο Σοβιετικών συνθετών, του Αλφρεντ Σνίτκε και του Ντμίτρι Σοστακόβιτς.

_______________________

Παρατίθενται Κριτικές για την συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών 10/1/25

Αποσπάσματα κριτικών για το κοντσέρτο του Alfred Schnittke για βιόλα και ορχήστρα το οποίο έπαιξε ο σολίστ κ Ηλίας Σδούκος, από το 2001 Α΄ κορυφαίος στην Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, καθώς και για τα έξι ποιήματα της Τσβετάγιεβα για φωνή και ορχήστρα του Dimitri Schostakovich που τραγούδησε η κ Μαρία Κατσούρα, με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με μαέστρο τον ικανότατο Νίκο Βασιλείου.

Ν. Δοντάς "Η Καθημερινή":
Πολιτισμός

Σνίτκε και Σοστακόβιτς από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών

Ενδιαφέρουσα και επιτυχημένη αποδείχθηκε η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 10 Ιανουαρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης», κατά την οποία ο αρχιμουσικός Νίκος Βασιλείου παρουσίασε έργα δύο Σοβιετικών συνθετών, του Αλφρεντ Σνίτκε και του Ντμίτρι Σοστακόβιτς

Το εξαιρετικό Κοντσέρτο για βιόλα του Aλφρεντ Σνίτκε ερμήνευσε με τέχνη και εκφραστικότητα ο Ηλίας Σδούκος. [Stephie Grape]

Νίκος Α. Δοντάς
20.01.2025 • 10:01
Σχόλια

Ενδιαφέρουσα και επιτυχημένη αποδείχθηκε η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 10 Ιανουαρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης», κατά την οποία ο αρχιμουσικός Νίκος Βασιλείου παρουσίασε έργα δύο Σοβιετικών συνθετών, του Αλφρεντ Σνίτκε και του Ντμίτρι Σοστακόβιτς.

Επιτυχημένες ερμηνείες σ’ ένα γκαλά χωρίς φαντασία
Η βραδιά ξεκίνησε με το Κοντσέρτο για βιόλα, που ο Σνίτκε συνέθεσε για τον διάσημο Ρώσο δεξιοτέχνη της βιόλας Γιούρι Μπασμέτ. Το έργο είναι έντονα εγκεφαλικό στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται διαφορετικά στυλ, εναλλάσσει ρυθμούς και φέρνει σε διάλογο στοιχεία τονικά και ατονικά. Εξίσου, όμως, είναι γεμάτο από βαθύ λυρισμό και δυνατό συναίσθημα που λειτουργεί ακόμα πιο έντονα, καθώς ο συνθέτης τού επιτρέπει να ξεπροβάλλει σε λιγοστά, αλλά καλά μελετημένα σημεία. Το σολιστικό όργανο βρίσκεται σε διαρκή και ουσιαστικό διάλογο με το σύνολο της ορχήστρας αλλά και με μεμονωμένα όργανα, όπως το πιάνο, σε ενότητες με χαρακτηριστικά μουσικής δωματίου. Η εξαιρετική αίσθηση του Σνίτκε σε σχέση με τα ηχοχρώματα των οργάνων είναι φανερή στον τρόπο που αξιοποιεί καθένα από αυτά, το φλάουτο, το τσέλο, το κοντραμπάσο, την άρπα, προκειμένου να αλλοιώσει την εκάστοτε κυρίαρχη διάθεση της μουσικής. Με αυτά τα δεδομένα, η ερμηνεία του έργου προϋποθέτει έναν πολύ καλό σολίστα αλλά και μια ορχήστρα με άξιους μουσικούς σε απόλυτη εγρήγορση, υπό τον έλεγχο ενός αρχιμουσικού ικανού να συντονίσει τα μέρη και να συνθέσει ένα όλον με νόημα. Σολίστ ήταν ο Ηλίας Σδούκος, από το 2001 Α΄ κορυφαίος στην Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Διέθετε τη δεξιοτεχνία όπως επίσης την απαραίτητη τονική ασφάλεια, ενώ χάρη στη μουσικότητά του ανέδειξε τη συναισθηματική δύναμη της μουσικής. Από την πλευρά του ο Βασιλείου, με εμπειρία σε έργα του 20ού αιώνα, διασφάλισε την αυτονομία καθενός από τα διακριτά επεισόδια της μουσικής, ενώ ταυτόχρονα φανέρωσε τη λογική της μετάβασης από το καθένα στο εκάστοτε επόμενο.

Η ορχήστρα τίμησε τους δύο Σοβιετικούς συνθέτες, 90 χρόνια από τη γέννηση του ενός και 50 χρόνια από τον θάνατο του δευτέρου.

Η βραδιά ολοκληρώθηκε με τη «Σουίτα Γκόγκολ» που ο Σνίτκε συνέθεσε ως σκηνική μουσική για θεατρική παραγωγή του σκηνοθέτη Γιούρι Λιουμπίμοφ. Το θεατρικό είναι εμπνευσμένο από διάφορα έργα του Γκόγκολ. Στην άκρως δεξιοτεχνική, εντυπωσιακά ενορχηστρωμένη και γεμάτη μουσικά ευφυολογήματα μουσική του, ο Σνίτκε παρωδεί με ευφυή τρόπο χαρακτήρες και καταστάσεις, σε συνέχεια όσων είχε διδάξει ο Σοστακόβιτς στη «Λαίδη Μάκμπεθ του Μτσενσκ», όπου παρωδεί θεσμούς όπως η Εκκλησία και η αστυνομία. Το εντυπωσιακό έργο διηύθυνε με μεγάλη μαεστρία ο Νίκος Βασιλείου, καθιστώντας τη σάτιρα ακόμα πιο αιχμηρή μέσα από ένα ταιριαστά ανάλαφρο ύφος.

ΜΈΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΉΣ ΑΘΗΝΏΝ
Κριτική από την εφημερίδα των συντακτών
Γ.Σβώλος "Η Εφημερίδα των Συντακτών":
Στις 10/1/2025 η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών έδωσε στο κατάμεστο κρατικό Μέγαρο Μουσικής μια όλως ασυνήθιστη συναυλία με αρχιμουσικό τον Νίκο Βασιλείου. Αφιερωμένη στα 90 χρόνια από τη γέννηση του εβραϊκής καταγωγής Σοβιετικού συνθέτη Αλφρεντ Σνίτκε (1934-1998), η βραδιά έφερε τον τίτλο «...μετά τον Σοστακόβιτς». Αν και κάπως κουραστική στη μονοθεματικότητά της, η συναυλία ήταν όλως ευπρόσδεκτη. Εκτιμήθηκαν απολύτως η έμφαση στον συνθέτη, που έργα του σπάνια ακούμε στην Ελλάδα, και οι έκδηλα φροντισμένες εκτελέσεις. Ο Σνίτκε κατέχει ιδιαίτερη θέση στην τοπογραφία και την ύστερη εξέλιξη της ευρωπαϊκής μουσικής: με γερμανικό φυσικό και πνευματικό DNA, επίγονος της παλιάς, πολιτισμικά πλούσιας Ευρώπης που εξοντώθηκε ανεπιστρεπτί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε βίο, γνώση, παιδεία και ευαισθησίες που τον οδήγησαν να ενστερνιστεί σε βάθος και να μεταβολίσει την παραδομένη ιστορική μουσική κληρονομιά για να αποτυπώσει «τους ηθικούς και πνευματικούς αγώνες του σύγχρονου ανθρώπου σε βάθος και λεπτομέρεια». Έζησε στο περιβάλλον της μεταπολεμικής ΕΣΣΔ (1948-1990), επιβιώνοντας κυρίως ως συνθέτης μουσικής για αναρίθμητες κινηματογραφικές ταινίες, τη σοβαρή μουσική του όμως αντιμετώπισε με καχυποψία η σοβιετική γραφειοκρατία.

Από το 1990, και μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, έζησε στη Γερμανία (1990-1998). Γενναιόδωρα καταγραμμένος και προσβάσιμος σε ηχογραφήσεις της σοβιετικής Μελόντια (Мелодия) αλλά και της γερμανικής ECM, ο εξεζητημένος πολυστιλισμός της μουσικής του Σνίτκε προβάλλει για πολλούς δυσνόητος ή ακατανόητος. Η γραφή του αποδομεί και, ταυτόχρονα, ανασυνθέτει με αιρετικό -αλλ’ όχι άνευ νοήματος!- τρόπο ιστορικά ακούσματα, δεδομένες αρμονικές συμβάσεις και συμφραζόμενα, λειτουργώντας με μια ανησυχητική, λαβυρινθώδη νοηματική πολυαναφορικότητα που ξαφνιάζει τον νου και αναστατώνει συγκινησιακά· σαν να οδηγεί στα άκρα την περίφημη νοηματική διγλωσσία του Σοστακόβιτς! Ακούσαμε το «Κοντσέρτο για βιόλα» (1985) και την οκταμερή «Σουίτα Γκόγκολ» (Σνίτκε/Ραζντιέστβενσκι, 1975/78), γραμμένη για θεατρική παράσταση του Λιουμπίμοφ.